Een ernstig ziek meisje dat als vluchteling naar Nederland kwam.

 Het gezin van Samira was gevlucht uit Syrië. Ze konden in Nederland blijven en waren blij dat ze een huis toegewezen hadden gekregen. Maar er waren ook zorgen. Zorgen om de familie die in Syrië achtergebleven was, zorgen omdat er geen werk was en zorgen om Samira die ernstig ziek bleef. In de familie kwam een erfelijke bloedziekte voor en zeven kinderen uit het gezin waren hier al aan overleden. Ook Samira had deze ziekte.

Juf

De eerste keer dat ik het meisje thuis les gaf, ging ik samen met de intern begeleider naar het huis van Samira. Het gezin was alleraardigst. Beide ouders spraken nauwelijks Nederlands, dus een echt gesprek was niet mogelijk. Op andere dagen dat ik er kwam waren soms de twee oudere tweelingbroers van Samira thuis, die konden tolken en dan konden we wat meer woorden met elkaar wisselen. Samira was een bedeesd meisje van 7 jaar. Ze wilde graag werken, maar doordat ze de Nederlandse taal nog niet machtig was, was het onderwijs lastig voor haar. Dat een juf speciaal voor Samira thuis les kwam geven, was bijzonder. Altijd stond er thee en koffie klaar en was er lekkere koek als ik kwam.

Hoop

Na een stamceltransplantatie leek het aanvankelijk de goede kant op te gaan met Samira. Omdat Samira in Nederland werd behandeld, hoopten ouders dat het met haar anders zou gaan dan met de andere kinderen. Maar het bleek niet zo te zijn. Van het ziekenhuis hoorde ik dat ook hier de artsen machteloos waren en Samira niet beter zou worden. In het gezin werd niet over de naderende dood gesproken. Door te praten over de dood geef je de zieke op en tot het laatste moment was er de hoop dat artsen haar konden helpen en dat ze beter zou worden. Door het ziekenhuis werd ik op de hoogte gehouden van de ernst van de situatie.
Een dag voor haar achtste verjaardag is ze in het ziekenhuis overleden. Een klein team is namens haar school naar de begrafenis gegaan. Omdat Samira op een NT2-basisschool zat, waar kinderen steeds doorstroomden naar reguliere basisscholen, was er geen klas die haar miste.

Respect

Wat een intens verdriet voor dit gezin. Doordat ik dit gezin heb mogen leren kennen ben ik anders gaan kijken en anders gaan denken over rituelen en gewoontes rond leven en dood. Ik ben gewend te praten over de naderende dood. Hoewel duidelijk was dat dit meisje kwam te overlijden, werd hier niet met haarzelf, haar broertjes en zusjes en anderen over gesproken. De rouwverwerking begon op het moment van overlijden. Soms vond ik dat lastig, want misschien voelde Samira zich alleen, angstig en had ze vragen die ze nergens kon stellen. Maar ik had ook respect voor deze andere kijk en voor de hoop die gekoesterd werd.

Contrast

Na de begrafenis ben ik samen met de intern begeleider thuis op bezoek geweest. Samira’s broer had filmbeelden gemaakt van de begrafenis en die hebben we bekeken. Ze wilden er van alles over vertellen.
Van de IB-er kreeg ik een foto van het meisje als herinnering. De afbeelding was een schril contrast met hoe ik Samira, toen ze al ziek was, had leren kennen. Op de foto stond een prachtig meisje met schitterende ogen.

Ineke Holtman, consulent bij OZL IJsselgroep, vertelde het verhaal van Samira.