Afgelopen zomer was ik met mijn gezin op vakantie in Noorwegen. Boven de poolcirkel vinden we het zo mooi! We genieten met volle teugen van de uitzichten, fjorden, rust, natuur en tijd voor elkaar. Als het even kan maken we mooie wandelingen, zo ook deze keer. Vol goede moed begonnen we aan de beklimming naar de top van de berg Måtind. Hoe hoger we klommen hoe mooier de uitzichten waren, het was wel een hele klim maar ieder uitzicht maakte de tocht meer dan de moeite waard! Boven gekomen was het uitzicht helemaal geweldig. On top of the world!      

 Nagenietend van de mooie uitzichten wandelden we al kletsend terug naar beneden. Wij waren niet de enigen die deze tocht maakten, toen we bijna terug waren bij de auto kwam ons een Noors echtpaar tegemoet. Zij begonnen aan de klim. De vrouw sprak ons in het Nederlands aan, ze bleek van Nederlandse afkomst, woonde al heel lang in Noorwegen, getrouwd met een Noor en werkte in Trondheim. Ze vertelde dat ze in het ziekenhuis werkte in Trondheim en veel te maken had met rouw en verlies en het soms best moeilijk vond om met de verschillende manieren van omgaan met rouw en verlies om te gaan. Vanuit haar eigen ervaring, niet betrokken door haar vader bij het ziek zijn van haar moeder toen ze kind was, wilde ze nu juist graag praten met patiënten die ernstig ziek zijn. Op mijn vraag of ze ook met kinderen werkte kwam een positieve reactie. Ze wilde graag weten wat ik deed……ons verhaal sloot zo mooi op elkaar aan, werken bij OZL en de expertgroep Rouw en Verlies…… Natuurlijk was ze op de hoogte van: Onderwijsondersteuning Zieke Leerlingen! Ze werkte zelfs met hen samen! Het was een bijzondere ontmoeting zo aan de voet van de berg Måtind in Noorwegen op Vesterålen.

Wat is de wereld is soms klein!

Ineke Holtman